W mroźny grudniowy dzień 1981 roku Polska stanęła w obliczu wydarzeń, które na zawsze zmieniły jej bieg historii. Tego dnia, zaledwie kilka minut po północy, na ulice miast wjechały czołgi i wozy bojowe. Za tymi obrazami kryła się decyzja władz o wprowadzeniu stanu wojennego, którego celem było zdławienie rosnącego oporu społecznego i kontrola nad sytuacją polityczną.
Mobilizacja sił zbrojnych i represje
Wprowadzenie stanu wojennego wiązało się z szeroko zakrojoną mobilizacją. Na ulice wyjechało około 1 750 czołgów i 1 400 pojazdów opancerzonych, wspieranych przez 500 wozów bojowych piechoty. W działaniach uczestniczyło 80 tysięcy żołnierzy oraz 30 tysięcy funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa. Rozpoczęły się masowe internowania działaczy opozycyjnych, a wraz z nimi inne działania mające na celu stłumienie oporu społecznego.
Koszty ludzkie i społeczne
Stan wojenny przyniósł ze sobą nie tylko militarną mobilizację, ale także ogromne cierpienia dla tysięcy Polaków. Internowani działacze i ich rodziny zmuszeni byli do życia w izolacji, wielu straciło pracę, a represje były na porządku dziennym. Tragiczne wydarzenia tamtych dni kosztowały życie dziesiątki niewinnych osób, które stały się ofiarami bezdusznej machiny politycznej.
Symboliczne gesty oporu
W obliczu brutalnych działań władzy, społeczeństwo nie pozostało bierne. W miejscach publicznych, zwłaszcza wokół kościołów, zaczęły pojawiać się znaki Polski Walczącej oraz krzyże ułożone z kwiatów i zniczy. Te proste, lecz wymowne gesty stały się ważnym symbolem sprzeciwu wobec reżimu i próbą upamiętnienia ofiar stanu wojennego.
W trudnych czasach wsparcie duchowe odgrywało istotną rolę. Setki osób gromadziły się na Mszach świętych, modląc się za Ojczyznę i jej mieszkańców. Solidarność z ofiarami i ich bliskimi była nie tylko wyrazem współczucia, ale także symbolem niezłomności narodu, który mimo przeciwności losu potrafił się zjednoczyć w walce o wolność i godność.
Źródło: facebook.com/powzam